dinsdag 20 april 2010

Nike City Run

Nike City Run




Na een week snotverkouden te zijn geweest, besloot ik toch maar te starten in Hilversum voor de Nike City Run.
Ik had 5 maanden geen wedstrijd gelopen en wilde heel graag weer eens aan de start staan. Mijn start beloofde al niet veel goeds, maar wat wil je met enkele aspirines en een loopneus. Het liep hierdoor werkelijk voor geen meter.
De eerste fase van de run ging nog wel aardig (3.10) maar viel daarna zwaar terug.
Ik had het echt spaans benauwd. Mijn hartslag zat constant op een gewone stevige duurlooptempo.
Nadat ik de koploper van de wedstrijd, mede door de warmte, moest laten gaan,
had ik het erg zwaar.
Voor mijn gevoel had ik genoeg snelheid maar in het hoofd en de lichamelijke vermoeidheid van het griepje, bracht mij niet verder.
Bij het kilometerpunt zeven viel ik ook nog eens over twee kinderen heen die zo aardig waren om de lopers van water te voorzien. Ik moest vervolgens meteen een gaatje dichtlopen van zo’n 15 meter naar de nummer twee.
Tussentijds liep mijn tijd van de volgende kilometer zelfs op naar 4 min/km.
Het rare was dat ik mijn benen niet eens voelde. De Benauwdheid echter des te meer, niet normaal! Het gat was ondertussen naar de nummer twee al 100 meter geworden.
De vierde loper uit het veld naderde erg snel. Mijn hoofd werd echter alleen maar warmer! Wat liep ik slecht, maar mijn benen voelde nog zo goed!
Het hoofd gaat dan langzaam naar beneden en je bent met alles bezig behalve het lopen.
De omslag kwam echter op kilometerpunt 9. Ik kwam door op 33.35.
Ik liep volgens mij met mijn ogen dicht, zo zwaar had ik het. Echter dacht ik aan een mooie bekende uitspraak:Pijn is tijdelijk, opgeven voor altijd!
Deze positieve gedachte was gestoeld op mijn laatste training toen ik met wind mee de 3de 1000 meter in 3.10 liep en zelfs nog beetje over had voor de laatste 1000.
Ik herpakte mijzelf en kon versnellen (zag naar tevredenheid mijn klokje naar de 19 km per uur gaan) Deze lijn kon ik doortrekken om met een flinke vaart naar de nummer 2 van het veld te lopen. Deze was op dat moment vol aan het sprinten. In de laatste 200 meter was het nog even tandenbijten!
Daarna liet ik hem toch nog in de laatste fase zonder veel moeite achter.
Toch nog 2de in een laatste km tijd van 3.05!
Na de finish hield het niet over! Details zal ik besparen, maar het liep zelfs uit mijn oren. Ik had het erg benauwd. De eindtijd wil ik ook maar snel vergeten (36.45).
Indien ik helemaal fris ben en geen last heb van mijn knie, moet ik binnenkort in Elburg gewoon een 35er kunnen lopen.
De beker aan het einde de dag was leuk, maar ik ging niet met een voldaan gevoel naar huis!
Thuis op mijn computer heb ik meteen de wedstrijdgegevens ingevoerd vanuit mijn horloge. Ik kon hier al zien dat ik er zeker niet alles had uitgehaald!
Komende tijd dus goed doortrainen en hopen dat mijn knie het goed houdt.
Op naar Elburg!